این احساس رضایتی که در تماشای سرسری و روزانه خودمان داریم، این احساس محق بودن، لیاقت و کارآمدی، درست عمل کردن، و. در لایه‌های زیرین وجودی چقدر پوچ و بی‌معنی میشود؛ فقط کافی‌ست وقتی داریم منتقدانه و متوقعانه به آدم‌ها می‌نگریم، از پوسته‌ی ظاهری‌مان بگذریم و به درون برویم، آنجا بهتر میشود به قضاوت نشست که مگر خود چه کرده‌ایم؟ مگر ما چه می‌کنیم؟ اصلا در انجام وظایفمان چقدر صداقت داشتیم؛ با همه‌ی اینکه ظاهرا درست رفتار می‌کنیم.
درباره این سایت